Moest jij als kind ook je bord leegeten? Ouders denken dat ze er goed aan doen, maar je leert je kind niet het verschil tussen honger en verzadiging te voelen. En onbewust leert het kind dat “nee”zeggen niet goed is. Hoe dat zit lees je in de twee casussen hier onder. En hoe je het dan wel moet doen? Je kind laten proeven, een klein beetje eten op zijn bordje doen, er vooral geen strijd van maken en je niet al te veel zorgen maken. Meestal komt het weer goed en gaat je kind uiteindelijk vanzelf eten.
JE MOET ETEN
Mijn cliënt heeft een eetverslaving. En heeft controle nodig. Dat gaat vaak samen. Na de intake heel erg goed terug te voeren op een jeugd met eten onder dwang. Oftewel, het bord moest leeg. Of ze het lustte of niet, of ze vol zat of niet, op moest het. Daarnaast mochten emoties niet echt geuit worden. Gevolg voor nu: ze zit vol opgekropte woede. En daardoor eet ze te vaak te veel. Nog steeds moet haar bord leeg. En dat van haar kinderen ook. Gelukkig is ze zich van het laatste erg bewust en is daar verandering aan het brengen maar het blijft lastig.
Ook heeft ze moeite met voelen hoe het nu echt met haar is. Ze heeft niet goed geleerd emoties te uiten. Dus eet ze haar emoties weg. Ze eet ook als ze moe is. Overdag neemt ze geen moment voor zichzelf, dat is pas als de kinderen naar bed zijn, maar dan is het al te laat. Het fijne is, dat ze zich van dit alles al bewust aan het worden is. Ze gaat nu meer tijd voor zichzelf inplannen, niet alleen om rust te nemen, maar ook om meer bewust bezig te zijn met hoe ze zich voelt. In een volgende sessie gaan we enkele ervaringsgerichte oefeningen doen. Tot die tijd gaat ze bijhouden wat er allemaal goed gaat om een meer positieve insteek te krijgen.
ZIJ MOEST OOK ETEN
Zij moest ook eten. Van haar vader. Ze weet nog dat ze aan tafel moest blijven zitten tot het op was. Ze was een jaar of vier, vijf. Maar eigenlijk lustte ze niets. Dat maakte het nog erger. Moeten eten betekent dat je moet slikken, er wordt vanboven af van alles in “gepropt”. Nee zeggen mag niet. Ze was ook een heel driftig kind. Als ze boos werd trapte ze alles stuk. Ze vonden het maar raar dat ze een boos kind was. Zij niet, ze snapt dat nu helemaal.
Er ging dus van alles in, maar er mocht ook niets uit. Dat had ze geleerd van haar (overigens heel lieve) oma. Die was zo trots dat ze haar al zindelijk had gekregen toen ze 1 jaar was. Leuk voor de trotse familie, maar het betekent wel dat ze als kind al alles binnen moet houden. Van boven en van onder.
Later gingen haar ouders scheiden en kreeg ze “nog” een vader. Ook die vond dat ze moest eten. Vooral ook na het avondeten een sinaasappel. En die prikte zo aan haar altijd droge lippen. Deze vader was nog strenger, ze durfde echt niet tegen te spreken. Helaas haar moeder ook niet. Die deed in die tijd nog wat haar man zei. Je snapt het al, ze bleef een driftig meisje. Maar ook heel braaf en aangepast. Ging altijd ja zeggen terwijl ze nee bedoelde. En dat maakte nog bozer. Behalve af en toe een fikse driftaanval kon ze haar boosheid niet uitten. Ze wist niet eens waarom ze boos was. Dus was ze altijd aardig en vrolijk naar de omgeving toe. Dan zeiden mensen: “jij lacht altijd”, en daar werd ze dan weer heel boos om, inwendig. Ook moest ze altijd smoezen verzinnen om onder afspraken uit te komen. Ze had immers ja gezegd op dingen die ze helemaal niet wilde. Het kolkte dan van binnen.
De moraal van dit verhaal? Iemand die altijd ja zegt, zich aanpast, geen mening durft te geven en heel boos is maar niet weet waarom. En boos zijn is natuurlijk helemaal niet leuk. Als puber ging ze lekker snoepen. Roze koeken waren haar favoriet. Zo’n heel pak achter elkaar, heerlijk! En ijs, liefst een hele liter. Aardbeienijs. Ook roze.
Hoe het afliep? Goed. Heel goed! Op haar 18de ging ze op kamers en genoot van de vrijheid. Ze kreeg een passie voor koken. En ze at wanneer het haar uitkwam. Ongeveer 30 jaar later leerde ze waarom ze zo boos was, haar gevoelens nooit durfde uiten, waarom ze altijd ja zei op alles en bovenal leerde ze haar ouders vergeven en te doen wat ze wil. Ze volgt nu haar hart en neemt eindelijk de rust die ze nooit nam. Maar, het blijft opletten geblazen.
Eilandcoaching biedt meer dan voedingsadviezen alléén. Eilandcoaching werkt met karakterstructuren. Bovenstaande voorbeelden zijn typische voorbeelden van een orale en masochistische karakterstructuur.
